NL vs. VS

Er is altijd een groot verschil geweest tussen Nederlandse filmproducties en Amerikaanse filmproducties. Het grootste verschil is dat onze Amerikaanse vrienden het vaak veel grootser en uitbundiger aanpakken. Soms op het overdreven af. Dit heeft natuurlijk alles te maken met het immense budget dat Amerikaanse cineasten krijgen voor hun films. Wat in Nederland een budget is waar je u tegen zegt, is voor Amerikaanse begrippen een low budget film.

Een internationaal succes van Nederlandse bodem van de afgelopen tijd, was natuurlijk de kaskraker Zwartboek. Dit was dan ook de duurste Nederlandse film ooit.

(Even een vergelijking tussendoor: De duurste Nederlandse film was 18 miljoen euro. De duurste Amerikaanse was Avatar met een budget van 500 miljoen euro. Subtiel verschil.)

Zodra een film een grote productiewaarde heeft, wordt het ook succesvol in de VS. Ook heeft dit te maken dat de film dan meer ruimte heeft voor reclamecampagnes, waardoor de film internationaal meer onder de aandacht komt.

Maar geld is niet het enige verschil wat onderscheid houd tussen Nederlandse en Amerikaanse films.

Nederlandse films worden op geen enkele manier gecensureerd door de overheid of de maatschappij. Als je een film kijkt van Nederlandse bodem, ben je niet verbaasd als je een bloot stel schaamlippen ziet, of een potje seks. In Amerika worden seksscènes in films altijd heel netjes gecensureerd. Tepeltjes net buiten beeld, lakentjes over de lichaamsdelen en zo min mogelijk vulgair geluid. Amerikanen zijn preuts, dat is een ding wat zeker is. Er zijn natuurlijk wel wat Amerikaanse films waarin er meer lef wordt getoond, maar dat zijn vaak kleinschalige films die het niet redden bij de grootmachten in de Amerikaanse filmwereld.

Toen Basic Instinct van de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven uitkwam in Amerika (het was ook een Amerikaanse productie), ontstond er gigantische commotie. Het was smerig. Het kon niet. Het mocht niet op een groot scherm. Het was porno. Ook kreeg het commentaar op de manier waarop de film homo’s en biseksuelen in beeld bracht. Ook daarop heerst nog steeds een taboe in Amerika. Toen actrice Sharon Stone haar benen een stukje spreidde, waardoor het bewijs van haar vrouwelijk geslacht goed te zien was, zei ze dat ze niet wist dat ze op die manier gefilmd werd. Tuurlijk, mevrouw Stone. Gelooft u het zelf.

Conclusie is helaas dat Nederlandse films nooit een dergelijk internationaal succes kunnen hebben, omdat er te weinig budget is. Hoewel er zeker potentie zit in veel Nederlandse films.

Conclusie #2 is dat Amerikaanse films te braaf zijn en, simpelweg, ouderwets.

Zullen Nederlanders ooit het geld vinden om internationale kaskrakers op eigen boden te produceren, zodat ze hun schaamteloze en controversiële producten kunnen tonen in bioscopen wereldwijd? En zullen Amerikanen ooit uit hun krappe comfortzone stappen en een GROTE film maken waarin frontaal naakt voorkomt?

Misschien is het een idee om bekende Amerikaanse filmkunstenaars te koppelen in een project met bekende Nederlandse cineasten. Het grote geld en commerciële succes van de Amerikanen, gekoppeld met de schaamteloosheid van de Nederlanders. Quentin Tarantino met Paul Verhoeven, the Coen Brothers met Jean van de Velde en Steven Spielberg met Martin Koolhoven. Ik zie hier een prachtidee.

Hieronder de filmkunstenaar die bekendheid vergaarde in de VS, Paul Verhoeven: