Pratende dieren

Mensen zijn gek op huisdieren. Er zijn weinig huishoudens in Nederland waar geen dier te vinden is. Van goudvis in een kom, tot hond in een mand, tot geit in de tuin. Mensen zijn gek op dieren omdat ze onschuldig en belangeloos zijn.

Het doet ons dan ook elke keer waanzinnig veel pijn als we reclamespotjes op TV zien van de dierenbescherming of het Wereld Natuur Fonds. Het liefst grijpen we meteen naar de telefoon en de portemonnee om onze lievelingswezens te kunnen helpen.

De taalbarrière kan soms aandoenlijk werken bij de beesten, op een manier van; we hebben geen woorden nodig, we begrijpen elkaar. Toch willen we af en toe weten wat er in het hoofd van een dier afspeelt. Als je hond de taal van de mens zou kunnen en hij is ziek, zou hij je zo kunnen vertellen wat hij heeft. Zo zouden veel hondenlevens gespaard kunnen worden. Of als je kat plotseling weer zwanger is, voor de zoveelste keer, zou ze je kunnen vertellen waar zij nu weer gescharreld heeft. En kunnen dieren eigenlijk met elkaar communiceren?

Als er dan weer een animatiefilm verschijnt waarin dieren kunnen praten genieten we daar van. Ook al weten we dat de inhoud van de films, hoogst waarschijnlijk, niet heel dicht bij de waarheid liggen, vinden we het maar al te fijn om een keer te weten wat er in het hoofd van een dier om gaat. Dergelijke films zijn niet voor niets zo populair. Mensen kunnen maar geen genoeg krijgen van de avonturen van pratende dieren. Vaak worden die films dan ook gigantisch uitgemelkt; Madagascar, Ice Age, Alvin and the Chipmunks enzovoorts.

Dat de kwaliteit van de film er dan af en toe aan schort, nemen we voor lief.

Mensen zijn slechte wezens, daar zijn we het allemaal over eens. Veel films benadrukken dat ook maar al te graag. We weten het toch, waarom zou je het dan willen verbloemen. Gelukkig weten films ook altijd de onschuldigheid van dieren te benadrukken. Er zijn maar weinig films waarin een dier een ECHTE schurk vertolkt. Vaak heeft het diertje wel een eigenschap wat hem ‘dier’ maakt. Ook zien we haast nooit dieren vechten of moorden. Met uitzondering van Kung Fu Panda waarin wel gevochten wordt, maar tenminste wel in de schone kunstvorm Kung Fu.

We geloven dieren. Ze zijn oprecht en we zouden nooit het idee hebben dat ze ons belazeren. Als een dier aan het eind van een prachtig moraal verkondigd met een mierzoet muziekje op de achtergrond, geloven wij het dier. Als dit in een film gebeurt waar een mens het woord doet, dan kotsen wij daar op. We wantrouwen het en geloven er ‘geen zak van’. Natuurlijk zijn de morele boodschappen in South Park een uitzondering op de regel.

We hebben eigenlijk allemaal een gruwelijke hekel aan onszelf: de mens. Als we een dier zien dat onze taal spreekt zijn we om. We begrijpen het dier volledig en zijn het eens met alles wat hij/zij zegt. Stel dat de dieren zich ooit tegen ons keren geven wij ons met genoegen over. We kunnen nooit nee zeggen tegen ze. Misschien zou dit eens moeten gebeuren. Knapt de wereld een stuk van op.