Sequels en prequels. De meeste mensen schieten ze af. Het is niet origineel en vaak zijn ze slechter dan hun voorgangers. Toch blijven er steeds meer vervolgen op films komen.
Mensen blijven gaan naar deze films, dus ze leveren veel geld op. Alleen maar redenen om vervolgen te blijven maken. Vaak worden er vervolgen gemaakt op dikke, vette blockbusters. It’s all about te money.
Er zijn een heleboel sequels en prequels die publiekelijk gigantisch werden afgekraakt en dan ook geen commercieel succes genoemd konden worden. Dr. Doolittle 2, Daddy Day Camp, Halloween II, Transformers 2, The Lion King 3, Underworld: Rise of the Lycans, enzovoorts, enzovoorts.
Gelukkig zijn daarnaast ook nog vervolgen op films waar het publiek WEL tevreden mee was: LOTR: The Two Towers, Toy Story 2, the Dark Knight, X-Men: First Class, Terminator 2, The Godfather II, the Empire Strikes Back, noem maar op.
Verder zijn er nog sequels die niet per se als meesterwerken worden geacht, maar wel mateloos populair zijn: Resident Evil (2 t/m 4), The Matrix (2,3), Pirates of the Caribbean (2 t/m 4), The Godfather 3 en een aanzienlijk groot deel van alle superheldenfilms of stripverfilmingen.
Waarom blijven mensen massaal naar dit soort films gaan, terwijl we ze vaak publiekelijk de grond in stampen?
Als wij een film zien waarin we de hoofdpersonage mogen, willen wij daar meer van zien. We voelen ons emotioneel verbonden met deze persoon en willen hem/haar volgen tot het bittere einde.
Het feit dat we dit blijven doen, terwijl de films bergafwaarts gaan lijkt ook makkelijk te verklaren. De personages die we volgen zijn echt. Ze bestaan en we volgen ze op de voet. Er bestaat geen leven waar alles wat er gebeurt spannend is. Geen mens is compleet tevreden met wat er gebeurt in het leven. Ook personages ondergaan dit, en het publiek maakt dit massaal mee. Als we in een teleurstelling rollen van het personage (en daarmee bedoel ik een slechte film), vergeven we het personage en blijven we hem volgen. Het is een vriend geworden, bijna familie.
Als wij een film zien waarin we de hoofdpersonage mogen, willen wij daar meer van zien. We voelen ons emotioneel verbonden met deze persoon en willen hem/haar volgen tot het bittere einde.
Het feit dat we dit blijven doen, terwijl de films bergafwaarts gaan lijkt ook makkelijk te verklaren. De personages die we volgen zijn echt. Ze bestaan en we volgen ze op de voet. Er bestaat geen leven waar alles wat er gebeurt spannend is. Geen mens is compleet tevreden met wat er gebeurt in het leven. Ook personages ondergaan dit, en het publiek maakt dit massaal mee. Als we in een teleurstelling rollen van het personage (en daarmee bedoel ik een slechte film), vergeven we het personage en blijven we hem volgen. Het is een vriend geworden, bijna familie.
Personages leven en maken van alles mee, helaas niet altijd even interessant. Omdat we dit zelf ook ondervinden accepteren we het en gaan we door. Het hoort erbij.
Zo blijven wij genieten van het dagelijks leven van Alice, Selene, Batman, Captain Jack Sparrow, Superman, Bumblebee en nog velen anderen.
Zo blijven wij genieten van het dagelijks leven van Alice, Selene, Batman, Captain Jack Sparrow, Superman, Bumblebee en nog velen anderen.
Sequels kunnen gewoon leuk zijn als ze goed worden aangepakt. Alleen moeten ze goed opletten op welke film ze een vervolg moeten maken. Zo heb ik gehoord van Beetlejuice Hawaïan ofzo, dat zou zo'n slecht idee zijn.
BeantwoordenVerwijderenDaarnaast vind ik een prequel altijd een slecht idee. Je moet de personages weer opnieuw introduceren en het verhaal ook op een manier, omdat er nieuwe kijkers zijn. Dat zegt niet dat prequels niet goed kunnen uitkomen, zoals X-Men First Class, maar ik ben gewoon tegen het idee :P