Onze dikke berenvriend, Yogi Bear, leek de revolutie te hebben ontketend. En niet omdat hij samen met Justin Timberlake in de vorm van een kleine, dikke beer picknickmanden van onwetende toeristen leeg rooft.
Toen hij naar het witte doek verscheen met een heuse bioscoopfilm volgden er meer klassieke tekenfilmfiguren die daar een slaatje uit wilde slaan. Ondanks dat de film van Yogi niet erg goed beoordeeld werd.
De kleine blauwe mannetjes (en één vrouwtje) hadden hier lak aan. Zij dachten: Wat die grote, dikke beer kan; kunnen wij ook. En zo begonnen zij een gigantische reclamecampagne om veel mensen naar de bioscoop te lokken. Wat begon als klein en blauw, werd groot al gauw. De film werd een ware blockbuster. En ook deze film werd niet al te best beoordeeld. Vermakelijk, dat wel.
Een vogeltje vloog voorbij en ving dit op. Het vogeltje had een blauw lichaampje, een grote rode kuif en hield er van om met zijn snavel tegen bomen te tikken tot vervelens toe. Inderdaad; het was het broertje van Woody Woodpecker.
Woody is inmiddels al zo bekend dat hij zelf niet meer rond vliegt. Hij doet liever de hele dag niets. Maar nu hij weet dat hij flink geld kan verdienen met een eigen bioscoopfilm, neemt hij gerust de moeite om zich met dure animatietechnieken om te toveren tot een grote filmster.
Zo zullen er waarschijnlijk nog veel meer klassieke tekenfilmfiguren hun entree maken op het witte doek. En waarschijnlijk nog in 3D ook. Maar op dat positief uitpakt, moet nog blijken. Mensen die zijn opgegroeid met deze figuren hebben hier voor altijd een bepaald beeld bij. Ze moeten statisch zijn. Niet zo gelikt als de gemiddelde Pixar film. Natuurlijk ziet het er mooi uit, maar het kan nooit zo mooi als jeugdherinneringen. En die herinneringen zijn zo plat als wat. Die kunnen niet in 3D geconverteerd worden.
3D'er dan dit moet het eigenlijk niet worden:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten