Confessions of a Jackson-holic

In 2003 zag ik Lord of the Rings: The Return of the King in de bioscoop. Dat terwijl ik de eerste twee delen nooit had gezien. Toen was ik meteen verkocht en kocht in de DVD-box met alle films, extended versie en tientallen uren aan bonusmateriaal. Ik was nog meer verkocht. Nu, in 2012, is het eerste deel van The Hobbit trilogie uitgekomen. Weer verkocht?

Met welke verwachtingen ga je als Peter Jackson-fan naar de bioscoop, naar een film die op voorhand al zoveel kritiek te voorduren krijgt dat je moeite moet doen om zelf niet in die negatieve spiraal te komen. Na the Lord of the Rings was de eerste film van Jackson een remake van de 1933 klassieker King Kong. Deze werd zowel door publiek als pers goed ontvangen en ook ik vond (en vind) hem geweldig. Ook deze film heb ik meerdere malen gezien. Kan ik nog objectief kijken naar een film van Peter Jackson, één van mijn favoriete regisseurs? Ja dat kan ik. Want zijn film The Lovely Bones uit 2009 viel mij tegen, script technisch gezien. Visueel was het weer verbluffend. Niet alleen de special effects, maar ook de cameravoering en montage. Maar, dit was (zelfs in mijn ogen) geen pareltje.
En dan blijkt dat PJ zich alsnog gaat wagen als regisseur aan de prequels van zijn succesreeks The Lord of the Rings. Kritiek alom: Jackson is een ééndagsvlieg! Het idee van een trilogie is belachelijk! 48 frames per seconde is een achterlijke uitvinding! Hij filmt alleen maar in 3D voor commerciële doeleinden!
Natuurlijk is het dan even afwachten als fan: Gaat dit fantastisch worden of wordt dit het meest vreselijke bioscoopbezoek ooit? (Daar ging ik niet van uit, want die prijs gaat nog altijd naar The Last Airbender)
Er verschenen ook weer een tiental production video diaries. Deze trekken de fans wel over de streep. Je ziet de passie waarmee de film wordt gemaakt en de sfeer die er op de set is.

En dan is het moment daar: The Hobbit bekijken in de bioscoop. Ik heb een gruwelijke hekel aan 3D, maar het is niet anders. Daar kan ik wel omheen kijken.

Zodra de film begint voelt het als thuiskomen: De shire, daar ben ik al lang niet meer geweest.
Constant tijdens de film zie je dingen die je herkent uit de Lord of the Rings trilogie.

 “Hé, daar heb je Frodo!”

“Gandalf zegt: ‘Home is now behind, the world is ahead’. Dat is wat Pippin zingt in The Return of the King!”

 “Hé, dat is Gloín. De vader van Gimli.”

“Hé, dat deuntje ken ik! Dat kan maar één ding betekenen… Dwergen!”

“Wauw… Galadriël.”

Maar het hoogtepunt van de film was toch wel: Gollum/Smeagol. Die scène was zo ijzersterk dat hij eigenlijk te kort duurt. Ik denk dat iedere LOTR fan een figuurlijk gat in de lucht springt als ze zijn afgrijselijke gedaante op het scherm zien verschijnen.

De film heeft alles wat een goeie fantasy-film moet hebben: (veel) Humor (de scène met de trollen is hilarisch), actie, avontuur, sfeer, bijzondere/verschillende personages en goeie acteurs. Zet dit allemaal onder leiding van een fantastische fantasy/horror regisseur en je hebt een pareltje.
Ja, naar mijn mening is The Hobbit ook een pareltje. Het is geen Lord of the Rings, maar de film werkt op zichzelf uitstekend.

Er zijn vast veel mensen die het geen ruk aan vinden, maar voor de liefhebbers is deze bijna drie uur durende film zo voorbij.

“Shit… Nu moeten we weer een jaar wachten.”