In Geknipt! geef ik een betoog over een bepaalde filmscène. Een scène die mij is bij gebleven. Dat kan positief zijn, of negatief. Een scène die me vermaakt, verafschuwt, verwondert, bedroefd of verblijd.
Deze keer is het een scène uit The Green Mile, van Frank Darabont.
Deze keer is het een scène uit The Green Mile, van Frank Darabont.
Het heeft heel lang geduurd voordat ik The Green Mile (TGM) volledig had gezien. Sterker nog, het is maar een paar maanden geleden dat ik de film helemaal heb gezien.
TGM is misschien wel de meest vertoonde Amerikaanse film op de Nederlandse televisie. Ieder jaar komt hij wel minstens één keer op TV, dan vaak op SBS6. Vroeger mocht ik de film nooit af kijken omdat het anders te laat werd. De film duurt dan ook ruim drie uur. Dit heeft zich een aantal jaar voor gedaan. Toen ik wel oud genoeg was om het moderne sprookje af te kijken, dan was het: ‘Nee, we gaan iets anders kijken. Die film hebben we nou al zo vaak gezien.’
Gek genoeg heb ik ook nooit de moeite genomen om hem zelf te kijken op DVD, of via de iets minder makervriendelijke manier. Maar een korte tijd terug heb ik hem dan toch volledig gezien, op televisie. Bij SBS6. Constant gestoord door irritante reclameblokken. Maar dat maakte de film niet minder mooi.
De film is donker, koud en kil. Het is een modern sprookje, een magisch verhaal, met een hele trieste toon, maar een redelijk ‘happy’ end.
Er is een scène in de film die me altijd is bij gebleven. Deze staat tot in detail op mijn netvlies gegrift, omdat ik hem vroeger zo akelig vond.
De scène waarin de boerenpummel er achter komt dat zijn twee dochters zijn verdwenen. Samen met zijn hond, zijn zoon, zijn geweer en de rest van het boerendorp gaan ze op zoek naar de verdwenen meisjes. En ze vinden de meisjes. In de armen van een kolossale, huilende neger. Het huilen van deze infantiele reus, is een geluid dat ik nooit meer zal vergeten. Het is een angstaanjagend geluid. Deze kreet van wanhoop is er niet zomaar een. De man had de beste bedoelingen, blijkt achteraf. Hij wilde de meisjes redden, maar dat is hem niet gelukt. En dat hele verhaal hoor je terug in die harde, oorverdovende en trieste noodkreet.
Vervolgens wordt hij volledig in elkaar geslagen door de vader van de twee meisjes, die er meteen vanuit gaat dat de neger het heeft gedaan; want het is een neger.
Vervolgens wordt hij volledig in elkaar geslagen door de vader van de twee meisjes, die er meteen vanuit gaat dat de neger het heeft gedaan; want het is een neger.
De neger vangt de harde klappen op, terwijl hij door blijft huilen en kwijlen. ‘Stop! Stop! Hij heeft het niet gedaan!’ dacht ik toen ik die scène voor het eerst zag. Of in ieder geval iets in die geest.
Dat geluid en het beeld van de twee kleine, dode lichaampjes van de meisjes in de armen van deze onnozele, gigantische, donkere man is een combinatie waar ik, nog steeds, de rillingen van krijg.
Het is een pracht gestileerde scène, die niets anders is dan vreselijk triest. Deze scène zet meteen de toon voor de rest van de film en vat de sfeer meteen samen.
Waarom dit zo’n sterke scène is wijst zich van zelf: Het heeft een grote indruk op mij heeft gemaakt en dat is zeker noemenswaardig. Regisseur Frank Darabont heeft met deze film een prachtig stukje kunst afgeleverd.
Bekijk hier de scène uit The Green Mile:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten